Tuesday, December 10, 2013

Հովհաննես Թումանյան։ Քառյակներ

                                                                   

Հիմի բացե՛լ են հանդես
Երգիչները իմ անտես

.Ջա՛նհայրենի՜ ծըղրիդներ,
Ո՞վ է լսում հիմի ձեզ: 
1916


Հին աշխարհքը ամեն օր
Հազար մարդ է մըտնում նոր,Հազար տարվան փորձն ու գործ
Ըսկըսվում է ամեն օր
: 

1917


Երազումըս մի մաքի
Մոտըս եկավ հարցմունքի.
— 
Աստված պահի քո որդին,

Ո՞նց էր համը իմ ձագի...
1917

Ինչքա՛ն ցավ եմ տեսել ես,
Նենգ ու դավ եմ տեսել ես,
Տարելներել ու սիրել
Վատը՝ լավ եմ տեսել ես: 

1917


Լինե՛ր հեռու մի անկյուն,
Լինե՛ր մանկան արդար քուն,
Երազի մեջ երջանիկ,
Հաշտ ու խաղաղ մարդկություն: 
1918


Երկու շիրիմ իրար կից,
Հավերժական լուռ դըրկից,
Թախծում են պաղ ու խորհում
Թե՝ ի՛նչ տարան աշխարհքից
: 

1918


Աշնան ամպին ու զամպին,
Մոլոր նըստած իր ճըմփին,
Լոռու հանդում՝ մի արտուտ
Նայում է միշտ իմ ճամփին
: 

1918


Հե՛յ ագահ մարդհե՛յ անգոհ մարդմիտքըդ երկարկյանքըդ կարճ
Քանի՛ քանիսն անցան քեզ պեսքեզնից առաջքո առաջ.Ի՛նչ են տարել նըրանք կյանքիցթե ի՜նչ տանես դու քեզ հետ,Խաղաղ անցիրուրախ անցիր երկու օրվան էս ճամփեդ
: 

1919



Բերանն արնոտ Մարդակերը էն անբան
Հազար դարում հազիվ դառավ Մարդասպան.
Ձեռքերն արնոտ գընում է նա դեռ կամկար,
Ու հեռու մինչև Մարդը իր ճամփան։
1918


Կյանքըս արի հըրապարակ, ոտքի կոխան ամենքի.
Խափան, խոպան ու անպըտուղ, անցավ առանց արդյունքի:
Ինչքա՛ն ծաղիկ պիտի բուսներ, որ չըբուսավ էս հողին...
Ի՛նչ պատասխան պիտի ես տամ հող ու ծաղիկ տըվողին
...
1921

Իմ կընունքին երկինքը՝ ժամ, արևը՝ ջահ սըրբազան,
Ծիածանը նարոտ եղավ, ամենքի սերն՝ ավազան.
Սարը եղավ կընքահայրըս, ցողը՝ մյուռոն կենսավետ,
Ու կընքողըս Նա ինքն եղավ, որ սահմանեց ինձ պոետ
: 
1921

Ամեն մի սիրտ ցավով լըցվեց մեր դարում,
Ցավոտ սըրտով աշխարհ լըցվեց մեր դարում.
Ցավոտ աշխարհքն եկավ լըցվեց բովանդակ
Իմ սիրտը բաց, իմ սիրտը մեծ մեր դարում
: 
1922

Տիեզերքում աստվածային մի ճամփորդ է իմ հոգին.
Երկրից անցվոր, երկրի փառքին անհաղորդ է իմ հոգին.
Հեռացել է ու վերացել մինչ աստղերը հեռավոր,
Վար մնացած մարդու համար արդեն խորթ է իմ հոգին
: 
1922

No comments:

Post a Comment